Γράφει ο Ζαχαριουδάκης Ηλίας
Οι ημερομηνίες των ερχόμενων εκλογών είναι γεγονός. Ο πρώτος γύρος των αυτοδιοίκητων εκλογών θα διεξαχθεί στις 18 Μαΐου και ο δεύτερος γύρος των τελευταίων, μαζί με τις ευρωεκλογές θα λάβουν χώρα στις 25 Μαΐου. Οι επιλογή των εκλογέων σε αυτές τις εκλογές είναι ίσως μία από τις πιο καθοριστικές που καλούνται να λάβουν τα τελευταία σαράντα έτη. Σημαντικές ήταν και οι προηγούμενες λόγω της οξυμένης οικονομικής κρίσης και της πρόσφατης εισόδου στην «ευλογία» του Μνημονίου. Ωστόσο οι φετινές εκλογές καλούνται να αναδείξουν τις (υποτίθεται) ώριμες πλέον επιλογές των εκλογέων (καθώς έχουν βιώσει πια τη καθημερινότητα του Μνημονίου), με τις οποίες θα αποκαλυφθεί η εμπιστοσύνη ή όχι, όσο αυτό καταστεί δυνατό, για τις ήδη υιοθετημένες πολιτικές επιλογές, ή τις εναλλακτικές λύσεις.
Οι πολίτες αυτής της χώρας κατά συνέπεια τα πρωινά των δύο Κυριακών καλούνται να διαμορφώσουν το μέλλον τους, μέσω της εκλογής αντιπροσώπων οι οποίοι θα αποφασίζουν για αυτούς για τα επόμενα τέσσερα με πέντε έτη. Στην ίδια πράξη προχώρησαν και στις τελευταίες εκλογές, του 2012, και στην ίδια σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια, αλλά και στα χρόνια πριν από τη κατοχή και τελικά ήδη από τότε που υφίσταται επισήμως ελληνικός Κράτος, από το μακρινό 1830. Ερχόμενοι όμως στα δικά μας έτη, τα πρόσφατα, γίνεται αντιληπτό ότι τελικά η σημαντική ανταπόκριση που προέκυψε, λόγω της κρίσιμης κατάστασης του 2012, δεν ήταν τελικά καθοριστική ώστε να συζητάμε σήμερα για κάτι διαφορετικό: στις αυτοδιοίκητες εκλογές του 2010, υπήρξε το δίλημμα του Μνημονίου με τη Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στις εκλογές του 2012 εξακολουθεί να υπάρχει το δίλημμα του, εφαρμοσμένου πια, Μνημονίου, με το αδύναμο ΠΑΣΟΚ και την «ισχυρή» Νέα Δημοκρατία, φτάνοντας τελικά στο 2014 που το δίλημμα εξακολουθεί να είναι το ίδιο, η κατάσταση να είναι χειρότερη, οι κυβερνητικές επιλογές να θυμίζουν σε πολλές περιπτώσεις κατοχή και το ελληνικό αύριο πιο ζοφερό από ποτέ. Λαϊκισμός; Ρίξτε μία ματιά στα ποσοστά της απασχόλησης, της  ανεργίας και της πραγματικής ανάπτυξης.
Οπότε τι φταίει για αυτό; Τα αίτια ίσως πολλά. Ίσως οι κυβερνητικές επιλογές να μην είναι οι ιδανικές, θέση η οποία είναι αμφιλεγόμενη λόγω των πολιτικών αποχρώσεων και δεν θα εξεταστεί (τουλάχιστον) στο παρόν κείμενο. Κατά τον γράφοντα μία αιτία, ιδιαίτερα σημαντική, είναι η ψευδαίσθηση που συνεχίζει να υπάρχει στις αντιλήψεις της αγανακτισμένης ελληνικής κοινωνίας σχετικά με το ρόλο που εκείνη καλείται να διαδραματίσει. Η κοινωνία δυστυχώς, εν έτη 2014, παραμένει σε ρόλο κομπάρσου, έχοντας απονείμει «τη κυβέρνηση του καραβιού εν μέσω τρικυμίας, σε τρίτους», επιμένει να είναι βαθιά απολιτίκ και αποστασιοποιημένη από τη κουραστική και δυσνόητη πολιτική καθημερινότητα, παραμένοντας προσκολλημένη στις αντιλήψεις και τη νοοτροπία που τη χαρακτήριζαν τα προηγούμενα χρόνια. Μία κοινωνία που περιμένει να σωθεί από τρίτους, και μία κοινωνία που αισθάνεται χαρούμενη που υπηρετεί μία δημοκρατία που προβλέπει ότι θα της δίνει το «λόγο» κάθε τέσσερα χρόνια.
Η αντίληψη ότι ο καθείς κάνει το χρέος του απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό και το μέλλον του, με το να συμμετέχει μόνο στην εκλογική διαδικασία και να ασχολείται και να κρίνει ουσιαστικά τη πολιτική δράση μόνο τη στιγμή που καλείται να ψηφίσει, υπογραμμίζει την απουσία της πολιτικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Το αύριο όμως δεν διαμορφώνεται μία φορά κάθε 4 χρόνια, διαμορφώνεται κάθε μέρα μέσα από την έγνοια για αυτό και την ενασχόληση με αυτό. Είναι χρέος μας και βαθιά ευθύνη να επιδειχθεί αυτό που απαιτείται: ουσιαστικό ενδιαφέρον και ουσιαστική δράση για την κοινωνία του αύριο.
Όπως τον καθένα, τον ενδιαφέρει το φαγητό που θα φάει, τα ρούχα με τα οποία θα ντυθεί ώστε να αισθάνεται όμορφα, την εργασία με τη οποία θα απασχολείται και θα νοιώθει χαρούμενος, όπως τον απασχολεί τα άτομα με τα οποία συνάπτει φιλίες ή και ερωτεύεται, έτσι πρέπει να ασχολείται και να ενδιαφέρεται με το (πολιτικό) αύριο. Το τελευταίο δεν προϋποθέτει την καθημερινή ανάγνωση μία πολιτικής εφημερίδας, ή την τυφλή υποστήριξη/μίσος σε ένα κόμμα. Προϋποθέτει την ουσιαστική διάθεση για συζήτηση, το ενδιαφέρον για τις αποφάσεις που λαμβάνονται για όλους και την ουσιαστική αντίδραση όταν αυτή απαιτείται.
Οι φετινές εκλογές ΔΕΝ θα αλλάξουν τίποτα ουσιαστικά, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, εάν την «μονοήμερη συμμετοχή» δεν την ακολουθήσει ένα συνεχές κύμα ενεργής και καθοριστικής πια πολιτικής συμμετοχής και συμβολής, της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας.
Αντί επιλόγου… Μπέρτολντ Μπρέχτ:
«Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δεν μετέχει στην πολιτική ζωή.
Δεν δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις.
Νοιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί τη πολιτική.
Δεν γνωρίζει ο ηλίθιος, πως από την έλλειψη συμμετοχής στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιριών..»
 
 
 
 
 
  
*Κατά την αριστοτελική διάκριση της μεσότητας, η αοργησία αποτελεί το άκρο που αντιπροσωπεύει την έλλειψη, όταν η υπερβολή ορίζεται με την οξυθυμία και το μέσο θεωρείται η πραότητα.