Γράφει ο Ζαχαριουδάκης Ηλίας
     Λίγο πριν τις έντεκα το βράδυ, σε ένα τρόλεϊ στη περιοχή του Περιστερίου ένας δεκαεννιάχρονος έχασε τη ζωή του καθώς δεν είχε στη κατοχή του εισιτήριο. Εκείνο το βράδυ της 13ηςτου Αυγούστου συνέβη ένα από τα πιο τραγικά γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας, το οποίο σε συνδυασμό με τις καθημερινές αυτοκτονίες που λαμβάνουν χώρα συνθέτουν το κρεσέντο των αποτυχημένων προσπαθειών σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Το παρόν κείμενο δεν πρόκειται να χαρακτηρίσει τους δύο πρωταγωνιστές του εν λόγω γεγονότος, ούτε όσους μπήκαν στη διαδικασία να το κάνουν. Το τέλος ενός ανθρώπου είναι ανάγκη να οδηγήσει το καθένα σε περεταίρω σκέψεις και αναζητήσεις αναφορικά με την πραγματική και ουσιαστική αιτία που συνέβαλε στο να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. Για να καταστεί αυτό δυνατό πρέπει να καθοριστούν τα «όρια ευθύνης» και των δύο πρωταγωνιστών ώστε τελικά να γίνουν ευνοϊκές οι προϋποθέσεις για μία ουσιαστική εξέταση του συμβάντος.
  • Φταίει ο άτυχος νεαρός;
     Ο δεκαεννιάχρονος επιβιβάστηκε στο τρόλεϊ εκείνο το βράδυ χωρίς εισιτήριο, γεγονός που τον καθιστά αυτομάτως παράνομο. Ωστόσο πόσο παράνομος μπορεί να θεωρηθεί κάποιος ο οποίος είναι άνεργος και δεν έχει τη πολυτέλεια να πληρώσει ένα εισιτήριο για να μετακινηθεί; Δεν βρισκόμαστε άλλωστε και στην εποχή των «παχιών αγελάδων», όπου το συνάλλαγμα έρρεε άφθονο. Η Ελλάδα μαστίζεται από μία πολύ ισχυρή και σκληρή οικονομική κρίση, στο όνομα της οποίας καθημερινά λαμβάνονται ολοένα και πιο σκληρά, αντικοινωνικά και αντιδημοκρατικά μέτρα. Πόσο τεχνοκρατικά και ψυχρά πρέπει να εξετάσει κανείς την όλη κατάσταση ώστε να φτάσει να κατηγορήσει κάποιον, ο οποίος δεν είναι σε θέση να ξοδέψει έως και 1,40€ ώστε να αγοράσει ένα εισιτήριο και να μετακινηθεί; Είναι δηλαδή τα μικρά παιδιά και οι άνεργοι κάθε ηλικίας «τζαμπατζήδες»;
  • Φταίει ο ελεγκτής;
     Το όλο ζήτημα σε κάθε περίπτωση είναι τα προσωπικά όρια, η υπευθυνότητα, η διαλλακτικότητα και η ανθρωπιά που καθορίζει και υποστηρίζει ο εκάστοτε εργαζόμενος. Στην εν λόγω περίπτωση όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ξεπέρασε τα όρια της επαγγελματικής ηθικής. Εάν μάλιστα όντως ισχύουν και οι κατηγορίες που του προσάπτουν οι φίλες του άτυχου νεαρού, σύμφωνα με τις οποίες ο ελεγκτής έδρασε εκδικητικά, σε συνδυασμό με την σωματική βία που του άσκησε (με όποια συνέπεια είχε αυτό), τότε στον εργαζόμενο αυτό μπορούν να εντοπιστούν παθογένειες που έχουν να κάνουν –εκτός των άλλων- και με την ψυχολογική του κατάσταση, γεγονός που τον καθιστούν τουλάχιστον παράδειγμα προς αποφυγή. Ωστόσο φταίει μόνο ο ελεγκτής τελικά που το συμβάν αυτό είχε αυτή τη τραγική κατάληξη;
     Ο ελεγκτής φέρει σημαντική ευθύνη. Εντούτοις η δράση του αυτή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν οι κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες ήταν διαφορετικές. Εάν οι σημερινές συνθήκες παρείχαν τη «δυνατότητα» και έδιναν τα περιθώρια διαλλακτικής εξέτασης, παραγωγικής συζήτησης και κυρίως «καθαρής σκέψης».
     Η κύρια αιτία του όλο συμβάντος είναι η  ύπαρξη ενός Κράτους –προσωπείο ενός πολιτικού συστήματος- το οποίο δεν δίνει καμία προοπτική στα προαναφερθέντα. Ενός πολιτικού συστήματος που εξαθλιώνει οικονομικά, κοινωνικά και πνευματικά την ελληνική κοινωνία και την έχει οδηγήσει σε αυτή τη διαδικασία απόδοσης «εσωτερικών» ευθυνών για τα πάντα, με αποτέλεσμα να αναζητά τους ενόχους αποκλειστικά στους κόλπους της.
   Ένα πολιτικό σύστημα που οι αυτοκτονίες και τα τραγικά συμβάντα, όπως αυτό του δεκαεννιάχρονου, αποτελούν απλώς στατιστικές και όχι κοινωνικό φαινόμενο. Για ένα Κράτος που έχει το θράσος να απαιτεί 1,40€ για να μετακινηθεί κανείς με τα μέσα μεταφοράς επικαλούμενο την οικονομική ανάσταση και τη ορθή λειτουργία των δημοσίων οργανισμών, τη στιγμή που ξεπουλάει τον ΟΠΑΠ, τη πιο κερδοφόρα δημόσια επιχείρηση, σε τιμή που αναλογεί στα κέρδη που βγάζει ο οργανισμός σε ένα χρόνο και κάτι. Ένα Κράτος που συνθλίβει οικονομικά τους Έλληνες φορολογούμενους, ενώ παράλληλα έχει ολοκληρώσει τον έλεγχο σε μόλις 34 από τα 6.575 off shore ακίνητα. Ένα πολιτικό σύστημα που τελικά ενοχοποιεί τους πάντες, εκτός από το ίδιο.
     Η ύπαρξη ενός πολιτικού συστήματος με σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες και τον άνθρωπο, διαμορφωμένο από τον ίδιο το πολίτη και όχι αποξενωμένο από αυτόν, θα μπορούσε να δώσει τη χαμένη ελπίδα στην ελληνική -και όχι μόνο- κοινωνία. Η εν λόγω προοπτική μπορεί να φαντάζει ως τη μοναδική λύση απέναντι στο κοινωνικό κατακερματισμό, τη κοινωνική πόλωση και την συνειδησιακή σύγχυση που επικρατεί.